To jak się ze sobą czuję, nie ma nic wspólnego z tym, jak wyglądam. Atrakcyjność fizyczna i dopasowanie się do aktualnych standardów urody to nie osiągnięcie. Wiem, że jestem wartościową osobą, niezależnie od tego jak wyglądam i jak mój wygląd oceniają inni.

Jestem świadomy/świadoma tego, że kultura promuje konkretne wzorce i zachowania dotyczące wyglądu, i że kiedy na co dzień mamy z nimi kontakt, mogą stać się także naszymi przekonaniami. Nie zgadzam się z tym, że jest tylko jeden model piękna, jeden idealny wygląd, do którego wszyscy powinni dążyć, że powinniśmy koncentrować naszą uwagę na wyglądzie. Uczę się, jak kultura wpływa na moje postrzeganie świata i ludzi.

Treści, które przeglądam online wpływają na to jak się czuję. Dlatego nie obserwuję profili, które negatywnie wpływają na mój nastrój lub na to, jak postrzegam siebie i swoje życie. Nie marnuję czasu na treści, które promują przedmiotowe podejście do ciała albo wzmacniają przekaz, że wartość człowieka zależy od jego wyglądu. Dbam o to, żeby mój feed w social mediach zawierał różnorodne treści i odzwierciedlał różnorodność wyglądów.

Słucham swojego ciała i uczę się rozpoznawać, co jest dla niego dobre i przyjemne, a co mu nie służy. Doceniam możliwości mojego ciała i to, co może mi dać. Ruszam się, bo lubię i tak jak lubię, bo sprawia mi to przyjemność, a nie dlatego, żeby spalić kalorie. Wybieram ubrania, w których mi wygodnie i które mam ochotę nosić, a nie takie, które mają maskować moją sylwetkę.

Człowiek to coś więcej niż wygląd. Nie daję się określić ani zredukować – do mojej wagi, wzrostu, kształtu nosa, wielkości mięśni etc. Mam świadomość swojej wartości, odkrywam siebie i swoje mocne strony.

Kiedy w mojej głowie pojawiają się krytyczne myśli na temat tego, jak wyglądam, mówię: STOP. Nie chcę być swoim hejterem. Nie uczestniczę w rozmowach o ciele i wyglądzie innych osób, nie hejtuję, nie porównuję, nie wyśmiewam. Mam inne tematy do rozmowy. Kiedy komplementuję, skupiam się na czymś innym niż uroda. W ludziach interesuje mnie więcej niż to, jak wyglądają.

Sprzeciwiam się hejterom. Mówię i piszę wyraźnie, że hejt ze względu na wygląd nie jest OK. Wspieram osoby, które doświadczają hejtu, pokazuję, że jestem po ich stronie, że uważam je za wartościowe.

Kiedy pojawiają się u mnie lub u bliskiej mi osoby silne negatywne uczucia lub zachowania związane z wyglądem, wiem, że może to być objawem depresji, zaburzeń odżywania lub dysmorfofobii – czyli niezasadnego przekonania o deformacji ciała. Zawsze w takiej sytuacji szukam pomocy i wsparcia u rodziców lub innej zaufanej osoby dorosłej, psychologa szkolnego lub dzwonię pod 116 111. Takie niepokojące uczucia i zachowania to m.in.:- ciągle porównywanie swojego wyglądu, z innymi osobami, które wpływa negatywnie na nastrój i samopoczucie, nieustanne skupienie na wyglądzie, poczucie wstydu związane z wyglądem, rezygnacja z aktywności i z wychodzenia z domu ze względu na wygląd, poczucie winy związane z jedzeniem, stosowaniem drastycznej diety, środków przeczyszczających, zmuszanie się do wymiotów, stosowanie głodówki, unikanie spotkań na których podawane jest jedzenie etc.